یا رقیه

??1) امام محمد باقر(ع) به علقمه فرمود: پس از آنکه به آن حضرت با سلامی اشاره کردی، دو رکعت نماز بخوان و سپس زيارت عاشورا را بخوان. هنگامی که اين زيارت را خواندی در حقيقت او را به چيزی خواندی که هر کس از ملائکه که بخواهند او را زيارت کنند، به آن می خوانند و خداوند برای تو هزار هزار حسنه می نويسد و از تو هزار هزار سيئه محو می نمايد و تو را هزار هزار مرتبه بالا می برد و همانند کسانی می باشی که در رکاب آن حضرت به شهادت رسيدند. حتی در درجات آنها هم شريک می شوی. (کامل الزيارات- ص 74)

??2) امام صادق(ع) به صفوان می فرمايد: زيارت عاشورا را بخوان و از آن مواظبت کن، به درستی که من چند خير را برای خواننده آن تضمين می کنم، اول زيارتش قبول شود. دوم سعی و کوشش او شکور باشد. سوم حاجات او هرچه باشد از طرف خداوند بزرگ برآورده شود و نا اميد از درگاه او برنگردد زيرا خداوند وعده خود را خلاف نخواهد کرد. (بحارالانوار-جلد 98-ص 300)

??3) در روايت ديگر می خوانيم : اگر مردم می دانستند زيارت امام حسين(ع) چه ارزشی دارد، از شدت شوق و علاقه می مردند و حسرت رسيدن به آن پاداش ها، جسم و روح آنها را پاره پاره می کرد.” (بحارالانوار-جلد 101 –ص 18)

نام یکی از روزهای هفته است که در دوران جاهلیت آن را عروبه می‌نامیدند و می‌گویند نخستین کسی که آن را جمعه نامید، کعب بن لوی بن غالب ،‌ یکی از اجداد پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم، بود.
در میان ایام هفته، شب و روز جمعه فضیلت و برتری ویژه‌ای دارد. از حضرت رسول صلی الله علیه و آله وسلم روایت شده که روز جمعه سرور روزهاست، و بر روزهای عید قربان و عید فطر نیز برتری دارد. در ساعاتی از روز جمعه، بنده هر چیزی از خدا بخواهد، خداوند به وی عطا می‌کند.
تمامی ملائکه مقرب، آسمان، زمین، کوه و دشت و دریا و باد در این روز بیمناک‌اند که قیامت برپا گردد.
رسول خدا فرمود: بهترین روزی که خورشید بر آن می‌تابد روز جمعه است.
امام صادق علیه السلام نیز فرمود: در شب جمعه از گناهان اجتناب بورزید که گناه و عقاب در آن دو برابر است، چنانچه ثواب کار نیک نیز در آن دو چندان است.
و نیز فرمود:«صدقه دادن در روز جمعه دو چندان محسوب می‌گردد.»

در شب و روز جمعه ادعیه جمعه و. . . و اعمال خاصی همچون تلاوت دعای کمیل ، غسل روز جمعه و نماز جمعه وارد شده و ثواب فراوانی برای آن وعده داده شده؛ و نیز احیاء و شب زنده داری برای دعا و مناجات در شب جمعه توصیه شده است. دعا در شب و روز جمعه، عذاب را برطرف می‌کند و مستجاب می‌شود.

امام محمد باقر علیه السلام فرمود: در هر شب جمعه، از اول شب تا آخر آن، فرشته‌ای از سوی خداوند از عرش الهی ندا می‌کند:«آیا مؤمنی هست که پیش از طلوع صبح، برای آخرت و دنیای خود، توبه، روزی، شفای بیماری، و نجات از زندان مرا بخواند تا من دعای او را مستجاب، توبه‌اش را قبول، روزی‌اش را زیاد، بیماری و غم‌اش را برطرف، و ستم ستمگر را از او دفع کنم؟»

منابع :
مفاتیح الجنان، ‌المعارف و المعاریف ج 2 ص 613، دایره المعارف تشیع،‌ ج 7

منبع:daneshnameh.roshd.ir

معمولا همه ی ما روزانه اذکاری را به تعداد معین به زبان جاری می کنیم مانند تسبیحات حضرت فاطمه زهرا. اما سوالی که در اینجا پیش می آید این است که اگر این اذکار را کمتر یا بیشتر از حد معین بگوییم، چه می شود؟ در این باب حکایتی مضحک نقل شده است:
“عالمی به مسجد وارد شد. دید یک نفر می گوید (لا سبحان الله لا سبحان الله)! عالم از او پرسید: این چگونه ذکری است؟ گفت: من می خواستم سی و سه مرتبه بگویم سبحان الله، اما اشتباها چهل مرتبه گفتم. اکنون آن هفت مرتبه زیادی را برمی گردانم!”
حال سوال اینجاست، زیاد و یا کم گفتن ذکری با عدد معین اشکال دارد یا خیر؟
و آیا به اثر آن ذکر لطمه می زند؟

پاسخ:
حروف اذکار مانند یک شبح اند اما حقیقت و روح ذکر تعداد آن است که (الحروف اشباح و الاعداد ارواح). برای روشن شدن موضوع نکته ای بسیار مهم از کتاب هزار و یک نکته حضرت علامه حسن زاده می خوانیم:
” باید بدانی که الاعداد ارواح و الحروف اشباح و العدد کاشنان المفتاح، اذا نقصت او زادت لا یفتح الباب و الزیاده علی العدد المطلوب اسراف و النقص منه اخلال”
(معنی: اعداد ارواح و حروف اشباح هستند، و تعداد هر ذکر مانند دندانه های یک کلید است، اگر آن دندانه ها کم یا زیاد شوند در باز نمی شود، و زیادی بر تعداد ذکر اسراف و کم کردن از تعداد ذکر اخلال است.)
یکی از مشایخ روایت می کرد که: در سوره یس اسمی هست که بر طرف می شود به برکت آن کوری مادر زاد و پیسی. او را گفتند که آیا اگر کسی تمام سوره را بخواند نفعی از این مقوله که می گویی به او خواهد رسید؟ جواب داد:
هر گاه حکیم یک دوا را برای مرضی مقرر کرده باشد و آن دوا در دکان عطاری باشد و مریض برود تمام ادویه ی دکان او را بخورد، آیا نفعی به او خواهد رسید؟” (1)

با توجه به نکاتی که در بالا آمد مشخص می شود که اذکار بدون اعداد مقرر شده، کالبدی بی روح هستند و تصدیق می کند آن که بی روح است نمی تواند زنده کند و اثری بگذارد.
پس نتیجه می گیریم باید اذکار به همان تعدادی که دستور آن داده شده است، گفته شوند، بدون یک عدد زیادی یا کم، مثلا تسبیخات حضرت فاطمه زهرا باید به همان تعداد وارد شده در روایت (34 الله اکبر، 33 الحمدلله، 33 سبحان الله) گفته شود. نکته مهم این است که مبادا دقت در رعایت کردن تعداد اذکار سبب وسواس یا مانع حضور قلب شود.

پی نوشت:
1. هزار و یک نکته، نکته 170

برگرفته از ghasedoon.ir

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهمّ قوّنی فیهِ على إقامَةِ أمْرِكَ واذِقْنی فیهِ حَلاوَةَ ذِكْرِكَ وأوْزِعْنی فیهِ لأداءِ شُكْرَكَ بِكَرَمِكَ واحْفَظنی فیهِ بِحِفظْكَ وسِتْرِكَ یـا أبْصَرَ النّاظرین.

خدایا نیرومندم نما در آن روز به پا داشتن دستور فرمانت و بچشان در آن شیرینى یادت را و مهیا كن مرا در آنروز راى انجام سپاس‌گذاریت به كـرم خودت نگهدار مرا در این روز به نگاه‌داریت و پرده‌پوشى خودت اى بیناترین بینایان.

شرح دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان

“اللهم قوني فيه اقامه امرک و اذقني فيه حلاوه ذکرک و اوزعني فيه لاداء شکرک بکرمک و احفظني فيه بحفظک و سترک يا ابصر الناظرين” “خدايا مرا در اين روز براي اقامه و انجام فرمانت قوت بخش و حلاوت و شيريني ذکرت را به من بچشان و براي اداي شکرت به کرمت مهيا ساز و در اين روز به حفظ و پرده پوشي ات (مرا از گناهان) محفوظ بدار (و گناهان انجام داده مرا بپوشان) اي بصيرترين ناظران”
1) اللهم قوني فيه اقامه امرک “خدايا مرا در اين روز براي اقامه و انجام فرمانت قوت بخش".
امام زين العابدين عليه السلام در دعاي چهل و چهارم صحيفه سجاديه چنين با خداوند مناجات مي فرمايند؛ “واعنا علي صيامه” يعني “خدايا مرا براي روزه گرفتن در ماه مبارک رمضان ياري فرما” که اگر به مفهوم آن توجه نماييم مي بينيم اولا به پا داشتن روزه در ماه مبارک رمضان همان اقامه امر خداوند در اين ماه مي باشد، آن هم روزه واقعي که در دعاي روز اول مختصرا در مورد آن شرحي داده شد، که مجددا براي فهم بيشتر، اشاره مي نماييم به ادامه دعا که آن حضرت مي فرمايند: “بکف الجوارح عن معاصيک” يعني “ما را ياري کن تا بتوانيم اعضاي بدن خود را از آلوده شدن به گناه و آنچه مورد پسند تو نيست بازداريم” که اين قسمت از دعا نيز نشان دهنده اين است که روزه واقعي تنها پرهيز از خوردن و آشاميدن نمي باشد بلکه تمام اعضا و جوارح انسان بايد روزه دار باشد و امر به روزه نيز از طرف خداوند امر به روزه واقعي مي باشد، ثانيا براي انجام دادن هر امري نياز به نيرو و قوه الهي داريم چرا که “لا حول و لا قوه الا بالله العلي العظيم” “نيست نيرو و قوتي مگر (از طرف) خداوند بلند مرتبه و بزرگ” و اگر خداوند در اين امر ما را ياري نکند به واقع ما در انجام اعمال (چه عبادي و غير عبادي) با شکست مواجه خواهيم شد. پس در اين روز از خداوند مي خواهيم که ما را در انجام اوامرش نيرو و قوت بخشيده و ياريمان نمايد…
2) و اذقني فيه حلاوه ذکرک “و حلاوت و شيريني ذکرت را به من بچشان”
اگر انسان حلاوت و شيريني عبادت و بندگي خداوند را نچشد مفهوم عبادت و بندگي و ذکر و ياد خدا را نمي تواند درک کند و از تاثيرات آن در حيات دنيا و آخرت محروم مي ماند، به طوري که اگر انسان بتواند اين مفهوم را درک کند که هنگامي که به ياد خداوند بلند مرتبه مي باشد خداوند نيز او را ياد مي کند و بدون واسطه خواسته هاي او را مي شنود و اجابت مي نمايد، آنگاه است که مي تواند بفهمد چقدر راز و نياز با خدايي که به سرعت صداي بندگان خويش را شنيده و آنها را اجابت مي کند شيرين و دلرباست، چرا که خداوند فرموده است: “واذا سالک عبادي عني فاني قريب اجيب دعوه الداع اذا ادعان…"(1) “و هنگامي که بنده هاي من از من (راجع به من) سئوال مي کنند بگو که همانا من نزديک (آنها) هستم (به طوري که) اجابت مي کنم خواسته درخواست کنندگان را هنگامي که (چيزي از من) مي خواهد” پس در اين روز از خداوند مي خواهيم که حلاوت و شيريني راز و نياز با خودش را بر ما بچشاند…
3) واوزعني فيه لاداء شکرک بکرمک “و مرا در اين روز براي اداي شکرت به کرمت مهيا ساز” خداوند در قرآن مي فرمايد: “واشکرولي و لا تکفرون"(2) “مرا شکر کنيد و کفر نورزيد” که با توجه به اين آيه بايد بگوييم منظور از شکر نعمتهاي الهي آن نيست که دائما به زبان بگوييم “خدايا شکر” بلکه شکر واقعي آن است که از نعمتهاي الهي که به ما ارزاني داشته و انعام فرموده است در مسير طاعت و بندگي اش استفاده کنيم نه در راه معصيت و نافرماني، که قسم اول آن يعني طاعت و بندگي (شکر نعمت) و قسم دوم معصيت و نافرماني (کفران نعمت) الهي مي باشد که در اين روز از خداوند مي خواهيم ما را براي اداي شکر نعمتهايش ياري نموده و آماده سازد…
4) و احفظني فيه بحفظک و سترک يا ابصر الناظرين” “و مرا در اين روز به حفظ و پرده پوشيت (از گناهان) محفوظ بدار (و گناهان انجام داده مرا بپوشان) اي بيناترين بينايان”
هنگامي که انسان به خداوند توکل نموده و امور خود را به خداوند بسپارد آنگاه است که خداوند او را از تسلط يافتن شيطان بر او حفظ مي نمايد و هنگامي که انسان از وسوسه هاي شيطاني محفوظ بماند ديگر گناهي از او سر نخواهد زد و ديگر آن که خداوند ستارالعيوب است يعني عيوب انسانها را که سرچشمه از خطا و گناهان آنان دارد، مي پوشاند مگر اينکه انسان خود پرده دري نموده و بر اثر اصرار بر گناه و خطا، عيوب خود را براي ديگران آشکار سازد، پس در اين روز از خداوندي که بيناترين بينايان است و بر اعمال ما نظارت دارد مي خواهيم که ما را از انجام گناهان و پرده دري گناهان محفوظ بدارد.

بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ ارْزُقنی فیهِ الذّهْنَ و التّنَبیهَ و باعِدْنی فیهِ من السّفاهة و التّمْویهِ و اجْعَل لی نصیباً مِنْ کلّ خَیْرٍ تُنَزّلُ فیهِ بِجودِکَ یا أجْوَدَ الأجْوَدینَ

خدایا روزی کن مرا در آن روز هوش و خودآگاهی را و دور بدار در آن روز از نادانی و گمراهی و قرار بده مرا بهره و فایده از هر چیزی که فرود آوردی در آن به بخشش خودت، ای بخشنده‌ترین بخشندگان