پاداش الهی
روایت است از حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام که فرمود: یک فرد یهودی به خدمت حضرت رسول صلی الله علیه و آله رسید و از حضرت خواست که او را از جواب سؤالاتی چند آگاه کند و از جمله سؤالش بود که: به چه دلیل خداوند عزّوجلّ روزه را برای امت تو سی روز واجب کرده در حالی که برای دیگر امت ها بیشتر؟

حضرت در جواب فرمودند: زیرا آدم علیه السلام زمانی که از [میوه] آن درخت خورد به مدت سی روز در شکمش ماند پس خداوند بر نسلش گرسنگی و تشنگی را واجب کرد اما این که در شب می خورند لطفی است از جانب خداوند عزّوجلّ بر آنان و بر آدم پس خداوند روزه را بر امتم واجب کرد.

آن گاه حضرت این آیه را خواندند: «کتِبَ عَلَیکمُ الصِّیامُ کما کتِبَ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکمْ لَعَلَّکمْ تَتَّقُونَ أَیامًا مَعْدُوداتٍ… (بقره: 183)

بر شما روزه نوشته شده هم چنان که بر کسان قبل از شما، تا شاید تقوا پیشه کنید در روزهایی مشخص.

یهودی عرض کرد: راست گفتی ای محمد صلی الله علیه و آله پاداش کسی که این ماه را روزه بگیرد چیست؟ حضرت در جواب فرمودند: هیچ مؤمنی در ماه رمضان برای رضای خدا روزه نمی گیرد مگر این که خداوند هفت خصلت را به او عنایت کند: اول [گوشت] حرام را از بدنش آب می کند. دوم: از رحمت خدا دور نمی شود. سوم: کفّاره اشتباهات پدرش آدم می شود. چهارم: خداوند عزّوجلّ سختی های جان دادن را بر او آسان می کند. پنجم: از گرسنگی و تشنگی روز قیامت در امان است. ششم: خداوند آزادی و دوری از آتش جهنم را به او عطا می کند. هفتم: خداوند از طعام های پاکیزه بهشت به او می خوراند.

منبع: آداب و ادعیه ماه رمضان، ص 55 ـ 49.