موضوع: "شهادت"

​آیا امام حسن عسکری(ع) به مرگ طبیعی وفات یافت؟ یا آنکه توسط زهر به شهادت رسید؟


برای اثبات شهادت ایشان همین یک روایت کافی است که:امام حسن مجتبی (ع) میفرمایند: جدم رسول خدا به من فرمودند :دوازده امام از اهل بیت آن حضرت و برگزیدگان خالصش ،صاحب امر(خلافت وامامت )گردند هیچ یک از ما خاندان نیست مگرآنکه کشته شده یا مسموم میگردد(6)

دانشمند نامدار جهان تشیع، طبرسی‏ ، می‏نویسد: بسیاری از دانشمندان ما گفته‏ اند: امام عسکری-علیه السلام-بر اثر مسمومیت‏ به شهادت رسید، چنانکه پدرش و جدش و همه امامان، با شهادت از دنیا رفته‏ اند. کفعمی‏ ، دانشمند معروف شیعه، می‏گوید: او را معتمد مسموم ساخت و محمد بن جریر بن رستم‏ ، از دانشمندان شیعی در قرن چهارم، معتقد است که: امام عسکری-علیه السلام-در اثر مسمومیت ‏به درجه شهادت رسید.
معتمد، که امام عسکرى(ع)را در برابر دستگاه ستم‏ پیشه عباسیان سدى‏ نفوذناپذیر مى‏ دید، بر آن شد آخرین ضربه را بر حضرت وارد آورد و راه را برا ی تحقق آرمانهاى پلیدش هموار کند. او امام را با زهر مسموم ساخت و چنا ن ‏نمایاند که حضرت به مرگ طبیعى از دنیا رفته است; ولى این توطئه نیز ناکام ‏ماند و چهره واقعى وى بر همگان آشکار شد.
زهر یکی از مشهورترین ابزارهای ترور در نزد زمامداران آن عهد بوده و ترس آنان نسبت به وجود رهبران دینی محبوبی مثل امام آنها را وا می داشته که با اتخاذ این روش ایشان را تصفیه کنند.
دلیل دیگر ما بر اتخاذ این شیوه از سوی خلیفه، طرز برخورد آنان با امام به هنگام بیماری اش می باشد. ابن صباغ مالکی ، یکی از دانشمندان اهل سنت، از قول عبید الله بن خاقان‏ ، یکی از درباریان عباسی می‏نویسد:
«… هنگام در گذشت ابو محمد حسن بن علی عسکری-علیه السلام-معتمد، خلیفه عباسی حال مخصوصی پیدا کرد که ما از آن‏ شگفت زده شدیم و فکر نمی‏ کردیم چنین حالی در او (که خلیفه وقت ‏بود و قدرت را در دست داشت) دیده شود. وقتی «ابو محمد» (امام عسکری) رنجور شد، پنج نفر از اطرافیان خاص خلیفه که همه از فقیهان درباری بودند، به خانه او گسیل شدند. معتمد به آنان دستور داد در خانه ابو محمد بمانند و هر چه روی می‏ دهد به او گزارش کنند، نیز عده ‏ای را به عنوان پرستاروپزشک فرستاد تا ملازم او باشند، و همچنین به قاضی بن بختیار فرمان داد ده نفر از معتمدین را انتخاب کند و به خانه ابو محمد بفرستد و آنان هر صبح و شام نزد او بروند و حال او را زیر نظر بگیرند. دو یا سه روز بعد به خلیفه خبر دادند حال ابو محمد سخت‏تر شده و بعید است‏ بهتر شود. خلیفه دستور داد شب و روز ملازم خانه او باشند و آنان پیوسته ملازم خانه آن بزرگوار بودند تا پس از چند روزی رحلت فرمود. وقتی جنازه آماده دفن شد، خلیفه برادر خود، عیسی بن متوکل‏ ، را فرستاد تا بر جنازه آن حضرت نماز بگزارد. هنگامی که جنازه را برای نماز روی زمین گذاشتند، عیسی نزدیک رفت و صورت آن حضرت را باز کرد. و به علویان و عباسیان و قاضیان و نویسندگان و شهود نشان داد و گفت: این ابو محمد عسکری‏ است که به مرگ طبیعی درگذشته است و فلان و فلان از خدمتگزاران خلیفه نیز شاهد بوده ‏اند!!!!(7)
علت این امر چه بود؟ دو علت می توان برای چنین رفتار شگفت آوری پیدا کرد:
نخست: برائت جستن از مسئولیت ترور امام در برابر توده ها بر حسب ضرب المثلی که در میان سیاستمداران معروف است: او را بکش و زیر جنازش اش گریه کن…
دوم: همه مردم و بویژه زمامداران می دانستند که ائمه اهل بیت (ع) همواره از احترام بسیار توده های مردم برخوردارند و شیعه بر این باور است که امامت در میان آنان یکی پس از دیگری منتقل می شود. و اینک این امام یازدهم است که می خواهد از دنیا رخت بربندد. بنابراین باید حتماً او را جانشینی باشد، اما این جانشین چه کسی است؟
خلفای عباسی پیوسته می کوشیدند به هنگام شهادت یکی از ائمه پی ببرند که جانشین او کیست؟ به همین علت ائمه (ع) نیز به هنگام احساس خطر بر جانشین خود او را پنهان می کردند تا وقتی که خطر از بین برود.
از دیگر سو احادیثی که درباره حضرت مهدی(عج) وارد شده، از خاور تا باختر را فراگرفته است و دانشمندان می دانند که مهدی دوازدهمین جانشین است و اگر بگوییم که زمامداران عباسی چیزی از این احادیث نمی دانستند، نامعقول می نماید. از همین روست که می بینیم آنان پیوسته و با هر وسیله ای می کوشند تا نورالهی را فرو نشانند اما هیهات…
به این دلیل است که معتمد عباسی، به هنگام شدت گرفتن بیماری امام تدابیری استثنایی می اندیشد.
پس از آنکه امام چشم از جهان فرو می بندد، معتمد دستور می دهد خانه او را بازرسی کنند و کنیزانش را زیر نظر بگیرند. او نمی دانست خداوند خود رساننده فرمان و کار خویش است و امام منتظر بیشتر از پنج سال است که به دنیا آمده و از دید جاسوسان مخفی شده است و برگزیدگان شیعه با وی بیعت کرده اند…
بدین گونه امام بواسطه زهر معتمد شهید شد.(8)
اما همانگونه که میدانیم امام زمان (عج) حاضر شده وخود بر پیکر پدر نماز میگذارد.

منبع:

6- کفایه الاثر صفحه 162
7- - حیاة الامام العسکری، ص267، به نقل از ارشاد، شیخ مفید، ص383.* الفصول المهمة، چاپ قدیم، ص 307-308*اعلام الوری، الطبعة الثالثة، دار الکتب الاسلامیة، ص 367.* حاج شیخ عباس قمی، الانوار البهیة، مشهد، کتابفروشی جعفری، ص 162.* دلائل الامامة، نجف، منشورات المکتبة الحیدریة، 1383 ه. ق، ص 223.

8- حیاة الامام العسکری، ص 267، به نقل از ارشاد، ص 383.

رحلت خاتم نبوت،قبله کرامت، آفتاب هشتم

گمنام ترین گمنامان عالم امکان...

ای شهید گمنام!

 
من و تو در گمنامی با هم شریکیم

 
تو پلاکت را گم کردی و من هویتم را

 
تو پلاکت را گم کردی و من همه چیزم را


تو پلاکت را گم کردی و من خدا را

 
به راستی چقدر زیبا مادرت زهرای اطهر سلام الله علیها را درک کردی

که از خدا خواستی گمنام بمانی …

آری!

 
ما هویتمان را گم کرده ایم

 
ما گمنام ترین گمنامان عالم امکانیم

 
پس ای شهید!

 
برایمان حمدی بخوان که تو زنده ای و ما مُرده…

منبع: deleshahid.blogfa.com

داستانک هایی از زندگی پیشوای هفتم


خودش بود. همان کنیزی که جعفر بن محمد می گفت؛ با همان نشانه ها. برده فروش اصرار می کرد: هفتاد درهم؛ نه کمتر، نه بیشتر. دودِل مانده بود. نمی دانست امام صادق علیه السلام توی کیسه چقدر گذاشته. چاره ای نداشت. نشمرده داد دست برده فروش. مرد پول ها را گرفت و شروع کرد به شمردن. هفتاد درهم بود؛ دقیقِ دقیق، نه کمتر،نه بیشتر!کنیز را با احترام آوردند خانه ششمین امام. صدایش می کردند «حُمیده». قرار بود چندی بعد بشود مادر هفتمین امام.

(2)
از حج برمی گشتیم. محله اَبواء که رسیدیم، همه خسته بودند. ایستادیم برای استراحت. غذا می خوردیم که خبر دادند حال حُمیده خوب نیست. جعفر بن محمد علیه السلام بلند شد؛ انگار منتظر چیزی باشد….
وقتی برمی گشت، خوشحال بود. تا آن روز ندیده بودم این طور خوشحال باشد و بخندد.
حُمیده مادر شده بود؛ مادر موسی، وارث امامت.
(3)
برادرش عبدالله از ادعای امام شیعیان بودن، دست برنمی داشت. موسی علیه السلام که دید مردم دارند گمراه می شوند، دستور داد آتشی افروختند و نشست وسط شعله ها و شروع کرد به حرف زدن با مردم. تمام که شد، لباسش را تکاند و آمد بیرون.
بعد به عبدالله گفت: مگر نمی گویی بعد از پدرمان تو امامی؟ پس برو جلو و درون آتش بنشین!
عبدالله نمی دانست چه کار کند. بدجور رسوا شده بود. بلند شد و رفت.
حالا دیگر همه فهمیده بودند امام کیست.
(4)
امام موسی کاظم علیه السلام برایش پیغام فرستاد: «خانه ات را عوض کن!»
گوش نکرد.
دوباره پیغام فرستاد: «خانه ات را عوض کن!»
گوش نکرد.
برای سومین بار پیغام فرستاد: «خانه ات را عوض کن!»
سخت بود برایش؛ اما عوض کرد.
روز بعد فهمید سقف آن خانه فرو ریخته و به ویرانه ای تبدیل شده است.
(5)
زن نشسته بود وسط کوچه کنار بچه هایش؛ گریه می کردند.
امام موسی کاظم علیه السلام پرسید: چرا گریه می کنید؟
گفت: تو هم مثل بقیه، می پرسی و می روی.
اما حضرت باز پرسش خود را تکرار فرمود.
زن گفت: بچه هایم بی پدرند. گاومان هم مرد و حالا به نان شبم محتاج شده ام.
باب الحوائج علیه السلام ایستاد کنار کوچه و شروع کرد به نماز خواندن. سپس زیر لب چیزهایی گفت و آن گاه چوبی برداشت و به گاو مرده زد. حیوان ناگهان به خود تکانی داد و زنده شد.
امام آرام آرام شروع به رفتن کرد که زن دوید دنبالش و پرسید: تو عیسی بن مریم هستی؟
فرمود: عیسی بن مریم نه؛ موسی بن جعفر!
(6)
امام علیه السلام مرد فقیر را که دید، نشست کنارش توی خرابه. فرمود: کاری داری بگو تا برایت انجام دهم.
مرد با خجالت گفت: اما شما امام ما هستید.
حضرت با مهر نگاهش کرد و فرمود: پدرمان آدم علیه السلام که یکی است؛ پس برادریم. شهرمان هم که یکی است؛ پس همسایه ایم. خدامان هم که یکی است؛ پس هر دو بنده ایم. در این صورت، چرا نباید کنارت بنشینم؟
(7)
هارون الرشید شتران صَفوان جمّال را کرایه کرده بود برای مراسم حج. امام کاظم علیه السلام که شنید، فرمود: چرا شترها را به یک ستمگر کرایه داده ای؟
صفوان گفت: برای سفر معصیت نداده ام. می رود حج؛ سفر عبادت.
فرمود: به دل خودت نگاه کن. حالا که هارون شترانت را کرایه کرده، دوست نداری دست کم تا برگردد و باقی پولت را بدهد، زنده بماند؟
صفوان به فکر فرو رفت و بعد سری تکان داد که بله چنین است.
امام فرمود: همین قدر که راضی به بقای ظالم هستی، گناه کرده ای و اگر توبه نکنی، با همان انسان ستمگر محشور می شوی.
(8)
هارون الرشید وقتی دید همگان نگاهش می کنند، خواست خویشاوندی اش را با پیامبر به رخ بکشد و نشان دهد خلافت حق اوست. پس ایستاد رو به روی قبر رسول خدا صلی الله علیه و آله و بلند فریاد زد: سلام بر تو ای پسرعمو، منم هارون، جانشینت.
در این هنگام، مردی نورانی، با صلابت جمعیت را کنار زد و ایستاد رو به روی قبر رسول خدا صلی الله علیه و آله. سپس طوری که همگان صدایش را بشنوند، فرمود: سلام بر تو ای پدر، منم فرزندت.
ناگاه زمزمه ها بلند شد که: موسی بن جعفر خوب درسی به هارون داد.
(9)
صبح سردی بود. با امام کاظم علیه السلام می رفتیم به زمین های کشاورزی سر بزنیم. غلام سیاهی ما را دید و بدون اینکه بشناسدمان، برای‎مان هیزم آورد و آتش روشن کرد و غذا داد بخوریم تا گرم شدیم.
هنگامی که می خواستیم برویم، امام فرمود: صاحب این غلام را پیدا کن.
پیدایش کردم. حضرت به او فرمود: می خواهم غلامت را با زمینی که در آن کار می کند بخرم. می فروشی؟
مرد فروخت؛ هم غلام را، و هم زمین را به هزار دینار.
بعد امام، غلام را صدا زد و به او فرمود: از همین حالا آزادی؛ این زمین هم مال خودت.
اما غلام هاج و واج نگاه می کرد و گویا نمی شنید و نمی فهمید امام چه می فرماید.
امام که چنین دید، فرمود: چرا تعجب کرده ای؟ خدای بزرگ در قرآن کریم می فرماید که خوبی را باید با خوبی پاسخ داد.
(10)
وحشی ترین حیوان ها را انداختند توی زندان امام کاظم علیه السلام. یک شبانه روز. با خودشان می گفتند از پسر جعفرِ صادق حتی استخوانی هم باقی نخواهد ماند.
اما در زندان را که باز کردند، دیدند موسی ایستاده به نماز و حیوان ها هم سرشان را خم کرده بودند کنار پای امام؛ آرامِ آرام.

منبعhttp://www.hawzah.net/fa/Magazine/View/3872/8026/105437