یا رقیه

برای روشن شدن پاسخ، ابتدا باید منظور از سؤال روشن شود؛ اگر منظور این است که به جای عربی زبان دیگری جایگزین شود، این سؤال برای افراد بیگانه ی از آن زبان نیز مطرح است و اگر منظور این است که چرا باید نماز را فقط به زبان عربی بخوانیم و هر کسی نمی تواند به زبان مادری و محلی خود نماز بخواند، باید به نکات زیر توجه داشت:
نکته ی اول: می توان گفت عمده ترین دلیل در خواندن نماز به زبان عربی، پس از آن که نماز، سنت پیامبر است و عبادات توقیفی(به جا آوردن آنها باید به همان شکلی باشد که خداوند تعیین فرموده است.) هستند، حفظ و بقای نماز در طول قرون و اعصار است که بدون کم و کاست برای همیشه باقی بماند و اگر هر کسی به زبان محلی و مادری خود آن را تلفظ می نمود احتمال کم و زیاد شدن الفاظ، تحریف و آمیخته شدن به خرافات و مطالب بی اساس منتفی نبود و چه بسا این تغییرات، به دیگر واجبات و ارکان نماز نیز سرایت می کرد و شاید کم کم اصل نماز از اهمیت افتاده و کاملاً به فراموشی سپرده می شد.
بدیهی است برای اینکه هر چیزی برای همیشه و در طول تاریخ بماند باید دارای معیار و مقیاسی غیرقابل تغییر باشد، نظیر اینکه در مورد اندازه، میلی متر، سانتی متر و یا متر و در مورد وزن، گرم، کیلو و… را به عنوان معیار و میزان غیرقابل تغییر قرار داده اند، هم چنین در مورد نماز، اموری را که به نام واجبات و ارکان است به عنوان معیار و ملاک قرار داده اند که یکی از آنها لزوم عربی بودن اذکار واجب آن است.
نکته ی دوم: اسلام یک دین جهانى است و مى‏ خواهد همه ی مسلمانان را در یک جبهه و صف واحد قرار دهد. تشکیل چنین جمعیتى بدون زبان واحدى که همه با هم تفاهم کنند، امکان‏ پذیر نیست و زبان عربى که به اعتراف اهل فن، از جامع‏ترین زبان‏هاى دنیاست، مى‏ تواند به عنوان یک زبان بین المللى و زبان نماز تمام مسلمانان، رمز وحدت و نشانه‏ ى یگانگى مسلمانان ‏باشد؛ این اصل در سایر دستورات اسلامى، همچون به سوى قبله‏ ى واحد نماز خواندن و… نیز تجلى پیدا کرده است.

صفحات: 1· 2

ما همين‌قدر مي‌دانيم كه وجود مقدس امام زمان، مصداق وعده‌ي الهي است. همين‌قدر مي‌دانيم كه اين بازمانده‌ي خاندان وحي و رسالت، علم سرافراز خدا در زمين است. «السلام عليك ايها العلم المنصوب و العلم المصبوب و الغوث و الرحمة الواسعة وعدا غير مكذوب.»
…حجت خدا در بين مردم زنده است؛ موجود است؛ با مردم زندگي ميكند؛ مردم را مي‌بيند؛ با آنهاست؛ دردهاي آنها، آلام آنها را حس ميكند. انسانها هم، آنهائي كه سعادتمند باشند، ظرفيت داشته باشند، در مواقعي به طور ناشناس او را زيارت ميكنند. او وجود دارد؛ يك انسان واقعي، مشخص، با نام معين، با پدر و مادر مشخص ودر ميان مردم است و با آنها زندگي ميكند. اين، خصوصيت عقيده‌ي ما شيعيان است.

سخنراني مقام معظم رهبری در سالروز ميلاد امام عصر(عجل الله) ۱۱/۱۲/۱۳۶۹

امام مهدی (عجل الله فرجه) در دعایی که با عنوان “توفیق طاعه” در کتاب مفاتیح‌الجنان، مصباح کفعمی و کتاب موعود موجود آیت‌الله جوادی آملی نقل شده دعایی برای طلاب و دانش‌پژوهان دارند.

اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا تَوْفِیقَ الطَّاعَةِ وَ بُعْدَ الْمَعْصِیَةِ وَ صِدْقَ النِّیَّةِ و. . . وَ تَفَضَّلْ عَلَى عُلَمَائِنَا بِالزُّهْدِ وَ النَّصِیحَةِ وَ عَلَى الْمُتَعَلِّمِینَ بِالْجُهْدِ وَ الرَّغْبَةِ

آن حضرت در توصیف متعلمین و طلاب دو ویژگی را بیان می‌فرمایند؛ یکی رغبت و دیگری جهد، کوشش وعلاقه . یعنی اگر طلبه ای به هنگام خواندن درس و مطالعه با حالت سعی و تلاش و از روی شوق و انگیزه این کار را انجام دهد طلبه مورد نظر امام عصر (عج الله فرجه) است.

در آسیب‌شناسی طلبه منتظر می‌گوییم طلبه ای که رغبت نداشته باشد و اهل کوشش و تحقیق برای فراگیری نباشد. این دانشجو دچار آسیب‌های آخرالزمانی شده است بنابراین امام مهدی (عج) در دعای معروفی که برای اقشار مختلف جامعه دارند دو ویژگی عنصر رغبت و جهد را برای متعلم منتظر برشمردند.

بر این اساس آسیبی که طلبه ما به آن گرفتار می‌شوند آسیب بی‌میلی و بی‌تلاشی برای فراگیری، تحقیق و پژوهش است که امام مهدی (عج) ما را از گرفتار شدن به این آسیب‌ها برحذر داشته‌اند.

آیت الله جوادی آملی معتقد است:

شب نیمه شعبان در حد خود شب قدر است چون اگر شب های سه گانه ماه مبارک رمضان، ظرف نزول قرآن کریم است، شب نیمه شعبان ظرف تجلی قرآن ناطق از ماورای طبیعت به نشئه طبیعت و جهان ماده است.»

از اصبغ بن نباته نقل شده است که گفت، امیرالمؤمنین علی(ع) فرمود:
خداوند متعال به حضرت موسی(ع) وحی کرد: ای موسی! سفارش مرا دربارۀ چهار چیز به خاطر بسپار؛

1. تا ندانی که گناهانت را آمرزیده اند به عیب دیگران نپرداز.
2. تا ندانی که گنجهای خدا تمام شده غم روزی مخور.
3. تا نبینی که ملک و پادشاهی من از دست رفته به دیگری امیدوار نباش.
4. تا مردۀ شیطان را نبینی از مکرش ایمن مباش.

منبع: زبده الاحادیث، جلداول، ص44-45