یا رقیه

ما همين‌قدر مي‌دانيم كه وجود مقدس امام زمان، مصداق وعده‌ي الهي است. همين‌قدر مي‌دانيم كه اين بازمانده‌ي خاندان وحي و رسالت، علم سرافراز خدا در زمين است. «السلام عليك ايها العلم المنصوب و العلم المصبوب و الغوث و الرحمة الواسعة وعدا غير مكذوب.»
…حجت خدا در بين مردم زنده است؛ موجود است؛ با مردم زندگي ميكند؛ مردم را مي‌بيند؛ با آنهاست؛ دردهاي آنها، آلام آنها را حس ميكند. انسانها هم، آنهائي كه سعادتمند باشند، ظرفيت داشته باشند، در مواقعي به طور ناشناس او را زيارت ميكنند. او وجود دارد؛ يك انسان واقعي، مشخص، با نام معين، با پدر و مادر مشخص ودر ميان مردم است و با آنها زندگي ميكند. اين، خصوصيت عقيده‌ي ما شيعيان است.

سخنراني مقام معظم رهبری در سالروز ميلاد امام عصر(عجل الله) ۱۱/۱۲/۱۳۶۹

امام مهدی (عجل الله فرجه) در دعایی که با عنوان “توفیق طاعه” در کتاب مفاتیح‌الجنان، مصباح کفعمی و کتاب موعود موجود آیت‌الله جوادی آملی نقل شده دعایی برای طلاب و دانش‌پژوهان دارند.

اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا تَوْفِیقَ الطَّاعَةِ وَ بُعْدَ الْمَعْصِیَةِ وَ صِدْقَ النِّیَّةِ و. . . وَ تَفَضَّلْ عَلَى عُلَمَائِنَا بِالزُّهْدِ وَ النَّصِیحَةِ وَ عَلَى الْمُتَعَلِّمِینَ بِالْجُهْدِ وَ الرَّغْبَةِ

آن حضرت در توصیف متعلمین و طلاب دو ویژگی را بیان می‌فرمایند؛ یکی رغبت و دیگری جهد، کوشش وعلاقه . یعنی اگر طلبه ای به هنگام خواندن درس و مطالعه با حالت سعی و تلاش و از روی شوق و انگیزه این کار را انجام دهد طلبه مورد نظر امام عصر (عج الله فرجه) است.

در آسیب‌شناسی طلبه منتظر می‌گوییم طلبه ای که رغبت نداشته باشد و اهل کوشش و تحقیق برای فراگیری نباشد. این دانشجو دچار آسیب‌های آخرالزمانی شده است بنابراین امام مهدی (عج) در دعای معروفی که برای اقشار مختلف جامعه دارند دو ویژگی عنصر رغبت و جهد را برای متعلم منتظر برشمردند.

بر این اساس آسیبی که طلبه ما به آن گرفتار می‌شوند آسیب بی‌میلی و بی‌تلاشی برای فراگیری، تحقیق و پژوهش است که امام مهدی (عج) ما را از گرفتار شدن به این آسیب‌ها برحذر داشته‌اند.

آیت الله جوادی آملی معتقد است:

شب نیمه شعبان در حد خود شب قدر است چون اگر شب های سه گانه ماه مبارک رمضان، ظرف نزول قرآن کریم است، شب نیمه شعبان ظرف تجلی قرآن ناطق از ماورای طبیعت به نشئه طبیعت و جهان ماده است.»

از اصبغ بن نباته نقل شده است که گفت، امیرالمؤمنین علی(ع) فرمود:
خداوند متعال به حضرت موسی(ع) وحی کرد: ای موسی! سفارش مرا دربارۀ چهار چیز به خاطر بسپار؛

1. تا ندانی که گناهانت را آمرزیده اند به عیب دیگران نپرداز.
2. تا ندانی که گنجهای خدا تمام شده غم روزی مخور.
3. تا نبینی که ملک و پادشاهی من از دست رفته به دیگری امیدوار نباش.
4. تا مردۀ شیطان را نبینی از مکرش ایمن مباش.

منبع: زبده الاحادیث، جلداول، ص44-45

“قرآن، من شرمنده توام اگر از تو آواز مرگی ساخته‌ام که هر وقت در کوچه‌مان آوازت بلند می‌شود، همه از من می‌پرسند چه کسی مرده است؟ چه غفلت بزرگی که می‌پنداریم خدا تو را برای مردگان ما نازل کرده است…

قرآن، از تو شرمنده‌ام اگر تو را از یک نسخه عملی به افسانه‌ای موزه‌نشین مبدل کرده‌ام. یکی ذوق می‌کند که تو را بر روی برنج نوشته و یکی ذوق می‌کند که تو را بر روی فرش نوشته است. یکی ذوق می‌کند که تو را بر طلا نوشته و یکی ذوق می‌کند که تو را بر کوچک‌ترین قطع ممکن منتشر کرده است…”

“قرآن، از تو شرمنده‌ام؛ حتی آنان که تو را می‌خوانند و تو را می‌شنوند، آن‌چنان به پایت می‌نشینند که خلایق به پای موسیقی هر‌ روزه نشسته‌اند. اگر چند آیه از تو‌را بخوانند، مستمعین فریاد می‌زنند احسنت..! گویی مسابقه نفس است.

قرآن، من شرمنده‌ام اگر به یک فستیوال مبدل شده‌ای حفظ کردن تو با شماره صفحه، خواندن تو از آخر به اول یک معرفت است یا رکوردگیری؟ ای کاش آنان که تو را حفظ کردند، حفظ کنی تا این‌چنین تو را اسباب مسابقات هوش ندانند.

خوشابه‌حال هر کسی که دلش رحلی است برای تو؛ آنان که وقتی تو را می‌خوانند، چنان حظ می‌کنند که گویی قرآن همین حالا بر ایشان نازل شده است.

آنچه ما با قرآن کرده‌ایم، تنها بخشی از اسلام است که به صلیب جهالت کشیده‌ایم.”