برخی بر این باورند که دوران کنونی عصر علم و دانش است که جامعه ی ایده آل با استعانت از قوه ی خرد بشری محقق گشته و هیچ خطری بشر را تهدید نمی کند. به اعتقاد ایشان خطر اصلی برای بشر ، جهالت و نادانی است ؛ زیرا موجبات نیستی آدمیان را فراهم آورده و تعادل و توازن را بر هم می زند ، ولی امروزه که فضای جهان به نور علم روشن گشته است ، هیچ خطری جامعه ی بشری را تهدید نمی کند و در نتیجه ظهور یک منجی نیز برای رهایی بشر از تهدید ها ضرورتی ندارد.
اما حقیقت آن است که منشأ انحرافات بشر تنها نادانی نیست ، بلکه انحرافات آدمی بیشتر از ناحیه ی غرایز وتمایل های مهار نشده همانند غضب ، شهوت ، افزون طلبی ، جاه طلبی ، نفس پرستی و … است. حتی این انحرافات می توانند علم و دانش را به خدمت گرفته و بشر را به ورطه ی نابودی بکشانند. چنان که در عصر حاضر ، مشاهده می شود، غرایز بشری به یک درجه ی عالی رسیده و بسی دیوانه وار تر از سابق گشته اند و حتی علم و فن ، ابزار آلات دست غرایز شده اند و بشریت ، آن ها را همچون ابزاری برای هدف های خویش استفاده می کند. بنابراین پیشرفت های علمی کوچکترین تأثیری در کاهش این غرایز نداشته و نتوانسته اند هدف های مادی و دنیوی و حیوانی بشر را تغییر داده و ارزش های متعالی را در نظر آنها متجلی سازند.
با این اوصاف ، این سخن که هیچ خطری بشر را تهدید نمی کند و انسان به نهایت رشد خویش رسیده و نیازی به ظهور منجی نیست ، سخنی ناسنجیده و مردود است و بایسته است که وعده ی الهی در ظهور منجی محقق شود و بشر را از بحران های اخلاقی ، اجتماعی و …برهاند؛ بنابراین تبیین برخی از ادله ی ظهور منجی ضروری می نماید.

1. پاسخ به نیاز فطری بشر

بی تردید در نهاد ادمی بذر یک سلسله بینش ها و گرایش ها نهفته است که باید با پرورش یافتن به مرحله ی کمال نهایی سوق داده شوند؛ بنابراین او نه همچون یک ظرف خالی محض است که از بیرون و تحت تأثیر عوامل خارجی پر شود و نه مانند یک ماده ی صنعتی ساخته می شود.

یکی از مهم ترین گرایش های فطری انسان ، عدالت طلبی و کمال خواهی است که آدمیان در تاریخ به طور تمام و کمال از نایل شدن به تعالی و عدالت محروم مانده اند و از این رو عوامل غریزی و فطری گرایش به حقیقت و شناخت جامعه ، چنان که باید ، به عنوان مکانیزم و محرکی سبب شده است همواره جدال های بسیاری بین حق و باطل صورت گرفته و بشریت در جهت نایل شدن به حق خویش ، قربانیان بی شماری را تقدیم کرده و دشواری های بسیاری پیش روی او قرار گیرند. در این راستا اقدامات پیامبران نیز که جامعه را حرکت داده اند در جهت فطرت بوده است . با عنایت به آموزه های وحیانی ، حکم فطرت در نهایت تخلف ناپذیر است و انسان پس از یک سلسله چپ وراست رفتن ها و تجربه ها راه خویش را می یابد و به ضرورت ناموس خلقت ، روزی با ظهور منجی به کمال نهایی خویش خواهد رسید.

صفحات: 1· 2